Life of Brian.

Μετά το Κατοβίτσε και το COP24, είχα την χαρά να βρεθώ σε μια ακόμη μεγάλη κι επιτυχημένη συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στο Ναϊρόμπι της Κένυα, στην 4η Περιβαλλοντική Σύνοδο των Η.Ε.

Νέο ρεκόρ συνέδρων

Νέο ρεκόρ ψηφισμάτων

Νέες πύρινες και φορτισμένες ομιλίες.

Μα επί της ουσίας μια νέα τρύπα στο νερό, η στάθμη του οποίου συνεχίζει να ανεβαίνει παρά τις επιτυχημένες διασκέψεις, συνόδους, συνέδρια και ημερίδες.

Δεν θέλω να φανώ άδικος. Προφανώς και γίνονται σημαντικά βήματα. Πολύ σημαντικά βήματα. Θυμηθείτε που βρισκόμασταν μερικά χρόνια πριν, σε μια σειρά περιβαλλοντικά και ενεργειακά ζητήματα.

Το μέτρο όμως δεν μπορεί να είναι πόσο καλύτερα είμαστε από το μηδέν που βρισκόμασταν, αλλά πόσο μακριά είμαστε από το 100 που πρέπει να φτάσουμε.

Πρόκειται για τον ένα αγώνα που δεν αρκεί η προσπάθεια.

Δεν είμαστε 5χρονα.

Το αποτέλεσμα έχει σημασία. Τεράστια σημασία. Σημασία ζωής ή θανάτου.

Και για την ώρα κάνουμε πολύ λίγα, πολύ αργά για να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα όπως προδιαγράφεται από την επιστήμη.

Πριν 30, 20, άντε 10 χρόνια ήταν πολύ σημαντικό να μαζεύονται οι μεγάλοι του πλανήτη, οι επιστήμονες, οι πολιτικοί, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, η κοινωνία των πολιτών, ο ιδιωτικός τομέας, οι εκκλησίες, οι πάντες και να καταγράφουν την τραγική πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής και να προδιαγράφουν λύσεις.

Ήταν ενημερωτικό, εκπαιδευτικό, επιβεβαιωτικό, απαραίτητο.

Δεν πρέπει, όμως, κάποτε να τελειώνουμε με τις διαπιστώσεις.

Έχει ολοκληρωθεί η καταγραφή των επιστημονικών αποδείξεων, καθώς και η προδιαγραφή των επιστημονικών και τεχνολογικών λύσεων.

Η επιστήμη μίλησε και συνεχίζει να μιλάει κατηγορηματικά και να επιβεβαιώνει τις αρχικές της προβλέψεις.

Το μόνο που αλλάζει είναι ότι κάθε φορά τα επιστημονικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι η κατάσταση είναι χειρότερη.

Βρισκόμαστε πέρα από το όριο της δράσης, πέρα από την κόκκινη γραμμή της λογικής και αυτονόητης αντίδρασης στο τεράστιο κίνδυνο. Κι όμως ακόμη … μιλάμε.

Μου θυμίζει μια χαρακτηριστική σκηνή από το “Life of Brian” των Monty Pythons.

Την ώρα που οι σύντροφοι του Μπράϊαν συζητούν ότι ήρθε η ώρα να αφήσουν τα λόγια και να προχωρήσουν σε πράξεις για να ανατρέψουν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τους ανακοινώνεται ότι οι Ρωμαίοι οδηγούν τον Μπράϊαν στην σταύρωση! Σοκαρισμένοι αυτοί, αποφασίζουν…. να συζητήσουν εξ αρχής για να δουν πως θα αντιδράσουν(!). (Δείτε το, είναι απολαυστικό: Life of Brian inmediate discussion).

Στη συνέχεια επισκέπτονται τον σύντροφο Μπράϊαν στον τόπο του μαρτυρίου του, όπου κι εκεί, ακόμη και αυτήν την ύστατη ώρα, με τον Μπράϊαν στον σταυρό, ο επικεφαλής της επαναστατικής  οργάνωσης (ο αμίμητος Τζον Κλιζ) διαβάζει στον Μπράϊαν το επαναστατικό ψήφισμα, το επαναστατικό συμβούλιο τον χαιρετά, του τραγουδούν το "for he is a jolly good fellow" τον χειροκροτούν και αποχωρούν…..(Δείτε το εδώ : Life of Brian - the committee)

Ότι, δηλαδή γίνεται και τώρα.

Είμαστε ήδη πέρα από κάθε χρονικό όριο αντίδρασης κι όμως ακόμη συζητάμε για να πείσουμε.

Ποιον;

Ποιος δεν πείθεται με όσα συμβαίνουν;

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα τα οποία επιδεινώνει η κλιματική αλλαγή, κυριολεκτικά θερίζουν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες, με τελευταίο θύμα τη Μοζαμβίκη.

Και φυσικά οι φτωχότερες χώρες και οι φτωχότεροι σε κάθε χώρα πληρώνουν το υψηλότερο τίμημα για να επιβεβαιώσουν το ταξικό πρόσημο της κλιματικής αλλαγής και να εκθέσουν όσους αριστερίζοντες βολεύονται με τις θεωρίες τύπου Τραμπ περί κινέζικης η  ρώσικης θεωρίας συνωμοσίας, αντί να κάνουν την κλιματική αλλαγή παντιέρα των επιχειρημάτων τους για αλλαγή ενός πολιτικο-οικονομικού συστήματος που βασίζεται στην αρχή του κοντοπρόθεσμου κέρδους αδιαφορώντας για το περιβαλλοντικό αλλά και κάθε άλλο εξωτερικό κόστος.

Η κλιματική αλλαγή δεν αμφισβητείται.

Όπως είπε και ο καθ. Michael E. Mann, σε συνέντευξη του στο BBC για τον κυκλώνα που έπληξε την Μοζαμβίκη: «το δύσκολο θα ήταν να αιτιολογήσουμε αυτά που συμβαίνουν, χωρίς την εξήγηση της κλιματικής αλλαγής. »

Άρα; Ποιος αρνείται να πεισθεί;

Προς τι η συνέχιση των διαπιστώσεων;

Επειδή απλά, υπάρχουν αυτοί που για σαφώς προσωρινά και κοντόφθαλμα συμφέροντα, θέλουν την αντίδραση ξεδοντιασμένη και καθυστερημένη.

Το είδαμε στο Κατοβίτσε που η εμβληματική ειδική έκθεση για τον 1,5ο Κελσίου δεν συμπεριλήφθηκε στο κείμενο της τελικής απόφασης γιατί 4 χώρες την αμφισβήτησαν:

ΗΠΑ, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ.

Μαντέψτε γιατί.

Βρισκόμαστε λοιπόν, σε αυτό το αδιέξοδο που ενώ πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά, εμείς συνεχίζουμε να συζητάμε (πάντως δυναμικά είναι η αλήθεια), και έτσι συμβάλλουμε όλοι στην καθυστέρηση.

Κι εδώ είναι που αρχίζεις να σκέφτεσαι, όπως μου είπε στο Κατοβίτσε ένας πολύ καλός φίλος, μήπως εν τέλει η συμμέτοχη σε αυτή την διαδικασία είναι και συνενοχή.

Αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όσο κι αν δεν το θέλεις, όσο κι αν νομίζεις ότι κανείς ακριβώς το αντίθετο, συνεισφέρεις κι εσύ σε αυτήν στην καθυστέρηση.

Εδώ λοιπόν, σε αυτήν την κρίσιμη καμπή, που ενώ είσαι στο "ή τώρα ή ποτέ", μια και μετά θα είναι πολύ αργά, κι όμως πάλι δεν κάνεις τίποτε, η λύση δείχνει να έρχεται από το διαχρονικά πιο ζωντανό τμήμα της ανθρωπότητας: τα παιδιά.

Τα παιδιά που πλέον απαιτούν δράση.

Μέσα σε ένα εξάμηνο από την απεργία μιας 16χρονης στη Σουηδία φτάσαμε στην απεργία 1,5 εκατομμυρίου παιδιών σε όλο τον πλανήτη, την περασμένη Παρασκευή.

Τα παιδιά που θα επιβάλουν δράση.

Γιατί όπως είπε αυτό το 16χρονο κορίτσι, η Greta Thunberg:

«Οι μεγάλοι πάντα λέτε ότι πρέπει να δώσουμε ελπίδα στη νέα γενιά.

Δεν θέλω την ελπίδα σας.

Δεν θέλω να ελπίζετε.

Θέλω να πανικοβληθείτε.

Θέλω να νιώσετε τον φόβο που νιώθω εγώ κάθε μέρα.

Και μετά θέλω να αντιδράστε, να κάνετε κάτι.

Σαν να βρισκόσασταν στο μέσο μιας κρίσης.

Σαν να είχε πάρει φωτιά το σπίτι σας.

Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει»  

 

Τελεία και παύλα.

 

Ναϊρόμπι, 25 Μαρτίου 2019.

Γιάννης Τσιπουρίδης